Շվեյցարիայի Դաշնային ժողովի ստորին պալատը՝ Ազգային խորհուրդը, ընդունել է պատմական բանաձև՝ երկրի կառավարությանը կոչ անելով հրավիրել միջազգային ֆորում՝ նպաստելու և խթանելու Արցախից բռնի տեղահանված բնիկ հայ բնակչության վերադարձի իրավունքի իրացումը։ Սրան զուգահեռ հայտնիէ դարձել, որ ամերիկյան սենատորներ Գարի Փեթերսը և Բիլ Քեսիդին Սենատում երկկուսակցական համապարփակ մի բանաձևի նախագիծ են ներկայացրել, որը դատապարտում է Ադրբեջանի կողմից Արցախի էթնիկ զտումները, կոչ է անում Ալիևի ցեղասպան ռեժիմի դեմ նպատակային պատժամիջոցներ սահմանել, պահանջում անհապաղ ազատ արձակել ապօրինի գերության մեջ պահվեղ հայերին, ինչպես նաև ԱՄՆ կառավարությանը հորդորում է դադարեցնել ռազմական օգնությունն Ադրբեջանին և օժանդակել միջազգային պատշաճ պաշտպանվածությամբ՝ արցախահայության վերադարձի իրավունքի իրացմանը։
Ուշագավ է, որ այս ամենը տեղի է ունենում Ադրբեջանից հնչող սպառնալից հայտարարությունների ֆոնին, երբ պահանջ է ներկայացվում հայաստանյան իշխանություններին՝ ապահովելու հարյուր հազարավոր ադրբեջանցիների վերադարձը «Արևմտյան Ադրբեջան», իսկ թշնամական բանակն էլ աննախադեպ ծավալներով զինվում է ու զինվարժանքներ անում՝ որպես թիրախ ունենալով Հայաստանի սուվերեն տարածքները: Գումարած սրան՝ Ալիևի՝ ռուսական ԶԼՄ-ներից մեկին տված վերջին հարցազրույցը ևս մեկ անգամ եկավ փաստելու, որ խաղաղության պայմանագրի կնքման մասին ՔՊ-ի ունեցած բոլոր հույսերը սին են. Ադրբեջանը չի նախատեսում Հայաստանի հետ կողք կողքի ապրել խաղաղ գոյակցության ռեժիմում:
Այս ամենի ֆոնին մի շատ էական հարց է առաջանում՝ արդյոք վերոհիշյալ բանաձևերը կարո՞ղ են գեներացնել Հայաստանի համար անվտանգություն, թե՞ կրում են ձևական բնույթ:
Օրինակ՝ հայտնի է, որ 44-օրյա պատերազմի ժամանակ ևս արևմտյան աշխարհը կարծես թե Հայաստանի կողմն էր քարոզչական դաշտում, բայց դա թուրքերին չխանգարեց նախ՝ կործանել Արցախի պետականությունը, ապա՝ այնտեղից հայերին բռնագաղթի ենթարկել:
Փաստորեն, ո՛չ Ցեղասպանության միջազգային ճանաչման՝ ակնհայտորեն կասեցված գործընթացը, ո՛չ էլ Արցախի վերաբերյալ ընդունված բանաձևերը չգեներացրին հավելյալ անվտանգային երաշխիքներ հայության համար, ինչը տալիս լուրջ մտորումների առիթ ու պատճառ:
Իրականությունն այն է, որ միջազգային հանրությունը կամ նույնիսկ դաշնակիցները, եթե այդպիսիք կան, որևիցե դեպքում չեն կարող փոխարինել կառավարության կամ իշխանություններին: Եթե ՔՊ-ական իշխանությունն ինքը խնդիր չի տեսնում Արցախում տեղի ունեցածում, ապա ի՞նչ իրավունքով պետք է պահանջենք օտար երկրների իշխանություններից հետամուտ լինել հայկական շահերին Կովկասում իրերը կոչել իրենց անունով:
Այն օրերին,երբ արցախահայերը ենթարկվում էին բռնագաղթի, ՄԱԿ-ում հայաստանյան իշխանությունները հայտարարում էին, թե արցախներն իրենց բնօրրանը լքում են կամովին, իսկ հիմա, երբ առաջացել է Հայաստանի կործանման վտանգ, նույն այդ իշխանություններն ինչ-որ խաղաղության խաչմերուկից են խոսում ու նկարում ապագայի այնպիսի պատկերներ, որոնք առավել քան անիրական են թվում տարածաշրջանում թե՛ այսօր, թե՛ տեսանելի ապագայում:
Source: USAArmenia
Հանգիստ նստած քաղաքի սրճարաններից մեկում՝ առողջապահության ոլորտը հիմնովին քանդել ջանացող նախարար Անահիտ Ավանեսյանը տեսաուղերձ է…
«Իշխանություն» լրատվականի տեղեկություններով՝ Ֆազ մականունով հայտնիքրեական հեղինակություն Սերգեյ Գրիգորյանի եղբայրը՝ Գրիգոր Գրիգորյանը, Ֆրանսիայում պատահաբար հանդիպել…
Օրբելի վերլուծական կենտրոնի կողմից կազմակերպված համաժողովի ընթացքում դրան ներկա թուրք լրագրողը, գովաբանելով ՀՀ ԱԳ նախարար…
ՀՀ վարչապետի աշխատակազմի Հանրային կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի Օրբելի վերլուծական կենտրոնի կողմից կազմակերպված «Օրբելի Ֆորում…
«Ժողովուրդ» օրաթերթը գրում է. ««Ժողովուրդ» օրաթերթը տեղեկացավ, որ անցած տարի՝ հոկտեմբերի 19-ին, «Վելես» կազմակերպության կողմից…
Լեվ Գրուպ փաստաբանական գրասենյակի և անձամբ իմ անունից ցավակցում եմ Ռուբեն Ներսիսյանի անժամանակ մահվան կապակցությամբ,…