Լրահոս – Lrahos

Հայաստանի Հանրապետության և ԱՄՆ-ի միջև ստորագրված Ռազմավարական գործընկերության կանոնադրության կետերի շուրջ դատողությունների տեղատարափ է սկսվել հայկական մեդիայում. ոմանք դրա նշանակությունն ուռճացնում են՝ համարելով այն Հայաստանի փրկություն, մյուսները՝ փնովում՝ այն գրեթե ազգային անվտանգությանը սպառնալիք համարելով:
Որտե՞ղ է ճշմարտութունը:
Ճշմրատությունն այն է, որ, անկասկած, այն ձեռքբերում է, սակայն դրա արդյունավետ իմպլեմենտացիայի հնարավորությունները հարուցում են լուրջ կասկածներ, բայց ոչ թե այն պատճառով, որ այն իրականություն է դարձել ամերիկյան արդեն հեռացող վարչալազմի ու ՔՊ-ական իշխանությունների միջև բանակցությունների շնորհիվ, այլ՝ ՀՀ իշխանությունների պատճառով:
Մեծագույն հարց է, մանավորապես այն, թե որքան ճկուն կգտնվի հայկական դիվանագիտութունն ու պետությունը՝ դրանից հնարավորինս շատ օգուտ քաղելու: Փաստ է, որ վերջին 7 տարում հայկական դիվանագիտութունը գրեթե ձեռքբերումներ չի ունեցել: Պատերազմից առաջ էլ, հետո էլ այդ դիվանագիտությունը եղել է ձախողված ու հիմնականում սպասարկել է այլ երկրների շահեր: Եթե դիվանագիտությունն արդյունավետ լիներ, պատերազմ չէր լինի, եթե հետպատերազմյան շրջանում չլիներ ձախողված, ապա Արցախում էթնիկ զտում, իսկ Հայաստանում տարածքային կորուստներ ևս չէին գրանցվի:
Հայ-ամերիկյան հարաբերություններին նոր որակ հաղորդող իրադարձությունը, ինչպես ակնկալվում է, կունենա՞ շրջադարձային նշանակություն Հայաստանի համար, թե՞ կդառնա Հայաստանի շահերի հաշվին այլոց շահերի սպասարկման փաստաթղթային հիմք, կախված կլինի հենց Հայաստանից, բայց քանի որ ՔՊ-ական իշխանության խնդիրը ոչ թե Հայաստանի, այլ Նիկոլ Փաշինյանի աթոռին վերաբերող հարցերի լուծումն է, ապա շատ մեծ է հավանականութունը, որ օգուտները կարող են շատ ավելի նվազ լինել, քան ակնկալվում է, բայց ՔՊ-ական իշխանության ամրապնդման տեսանկյունից՝ բավական զգալի:
Բոլոր դեպքերում ակնկալածը չստանալու դեպքում հարկ է լինելու մեղադրել ոչ թե ԱՄՆ-ին, այլ ՔՊ-ական իշխանությանը, քանի որ յուրաքանչյուր երկրի ճակատագրի համար պատախսանատու է տվյալ երկրի կառավարությունը:
Source: USAArmenia