Մանկավարժի անկյուն

Ինքնուրույն եմ, ազատ ու անկախ, բայց քմահաճ չեմ, ոչ էլ՝ կամայական ու ինքնագլուխ, սակայն համարձակ եմ, անկաշկանդ ու հավատում եմ իմ ձայնին, որ երբեմն բարձր է հնչում կամ էլ՝ կոշտ, երբեմն՝ հաճելի ու նրբին, բայց հակված եմ ըմբոստության, երբ իմ իրավունքներն են ոտնահարում, երբ կեղծիքն է կողքիս թևեր առնում, երբ …

Ես չգիտեի՝ ով է նա, ինչ մասնագիտություն ունի: Բայց ինձ համար մեկն էր, ով երևաց իր ընթերցասիրությամբ, երբ դեռ անցած տարի գրեց, որ ցանկանում է իմ նոր հրատարակված գրքից ունենալ: Իհարկե, չմերժեցի: Շուտով ստացա նրա նոր գրառումը. «Բարև Ձեզ: Շատ շնորհակալ կլինեմ Ձեր նվերը («Գրողն ու ուսուցիչը…Ժամանակի մեջ և անդին») …

Արցախում առայսօր որակավորման 2-րդ տարակարգի ուսուցիչ չկա: Սա զավեշտ է, մի՞թե ամբողջ հանրապետությունում մի քանի արժանավորներ չկան 45 հազար ուսուցչության մեջ: Ճշմարտորեն նայենք իրականությանը, ինչու՞ մեզ մոտ անհասանելի է դարձել անցումը 2-րդ տարակարգին…Թերևս նշեմ այն արհեստական դժվարությունների մասին, որ կարծես դիտմամբ ձևավորել են մի այնպիսի օրենք, որն անհասանելի է դարձնում …

Այն, ինչ ես չեմ հասցնում բարձրաձայն ասել, նա տեսնում, ասում է՝ ոգեղենացված, իմ կերպարի ըմբոստ ու պայքարող ոգին բացահայտելով, լավագույնս իմ տեսակը գնահատելով, ու ես նրան զգում եմ ամենուր իմ կողքին: Երբևէ մենակ չեմ լինում, երբ թռչելու սովոր իմ էությանը ամեն անգամ մի նոր որակ է տալիս, ինձ հետ ապրում …

Այս պահն ուշադրությանս արժանացավ, որտեղ իմ գրքի շնորհանդեսի փոքրիկ հանդիսատեսներն են՝ հեռախոսը ձեռքին թոռնիկս՝ 5-րդ դասարանում սովորող Նարեկ Բեջանյանը, կողքին հարազատ անձնավորություն, ինչպես ինքն է ասում՝ իր «ախպերը»՝ 7-րդ դասարանցի Արամ Հարությունյանը, նաև ոչ շատ տեսանելի է իր համադասարանցի Դավիթ Սամվելյանը: Պարզվում է՝ փոքրերն անգամ կլանված նայում էին, ուշադիր լսում …

Մշակույթի տան բեմում հաճախակի եմ տեսնում նրանց տարբեր միջոցառումներ վարելիս: Մարինե Հարությունյանը մեր դպրոցի շրջանավարտն է, նրա դասղեկն եմ եղել, դասավանդող ուսուցչուհին: Այժմ Արցախի պետական համալսարանի բանասիրականն ավարտել, սովորում է մագիստրատուրայում, նաև աշխատում է Մարտակերտի երիտասարդության և մշակույթի կենտրոնում: Անցած օրերից դպրոցական կյանքի համատեղ հիշողություններ ունենք, այս անգամ էլ շնորհանդեսի …

Երբեմն մեր առջև նստած աշակերտները զարմացնում են մեզ, այն սովորական թվացող արարումն արժևորվում է նրանց կողմից, և գիտակցում ես, որ ուսուցչին գնահատող նրանց խոսքերը վեր են ամեն ինչից, նույնիսկ՝ պարտավորեցնող, ու սիրում ես նրանց տեսակը՝ իրենց հասու լավագույն որակներով, որ յուրովի գեղեցիկ են, խոսքառատ, լավը գնահատելու հակումով: Մերի Ավթանդիլյան-«Մեծատառով մարդ, …

Դեռևս անցած տարի էր, երբ Արցախի պետական համալսարանի մագիստրանտ Մելինե Պետրոսյանից առանձնակի տպավորություն ստացա մեր առաջին հանդիպումով, որ ուղեկցվեց անմիջական, պարզ և հյութեղ զրույցով, իր մասնագիտության հանդեպ ունեցած սիրով ու իմացությամբ և դրան հաջորդող իր ելույթով, որ տեղ գտավ իմ «Մանկավարժի օրագիր» գրքի 2-րդ մասում: Այս անգամ մատուցած անակնկալը նույնքան …

Շնորհակալությունս հայոց լեզվի և գրականության երիտասարդ ուսուցչուհի Գոհար Մամունցին և Մարտակերտի Վլ. Բալայանի անվան միջնակարգ դպրոցի մանկավարժական կոլեկտիվին: Իմ դպրոցն է, այնտեղ դասավանդող ուսուցչուհին, հրաշալի կերպար, ով իմ գրքի շնորհանդեսի օրն իր սրտի խոսքին միաձուլեց ուսուցիչների շնորհավորանք-ողջույնները՝ բոլորի անունից ինձ նվիրած վարդերի բուրավետ ջերմությամբ: Նատաշա Պողոսյան «Խոսքս ուզում եմ սկսել …

Զարինե Սառաջյանն ինձ երևում է տարիների հեռվից, երբ կյանքի անարդարությունների դեմ ընդվզող ուսուցչուհիս նրան տեսանելի էր դարձնում թղթապանակներ, որտեղ լուսաբանված էին մանկավարժության մեջ իմ բոլոր ձեռքբերումները, բայց, ցավոք, դրանք անտեսված էին կրթության համակարգի պաշտոնյաների կողմից: Իմ ըմբոստ կերպարով կարծես ձգտում էի գտնել մեկին, ով կհասկանար ինձ ընդվզմանս արդարացիության մեջ: Ու …