Գասպարյան Վովայի արժանի հետնորդները. ճշմարտության հանդեպ ատելության արմատը

Հոկտեմբերի 16-ը հռչակված է՝Հայ մամուլի օր: Ժամանակակից աշխարհում, բայց հատկապես զարգացած երկրներում մամուլի գործառույթը հսկայական է՝ոչ պակաս պետական կառույցների ունեցած գործառույթների ամբողջությունից: Ժողովրդավարական աշխարհն այսօր հենվում է նաև ազատ խոսքի վրա, և եթե չլիներ մամուլի ազատությունը, գուցե նույն արևմտյան երկրներն այսօր պակաս բռնապետական չլինեին, քան ասենք Ադրբեջանը կամ Թուրքմենստանը:

Հայ մամուլի ճանապարհը երբեք կանաչ չի եղել: Այն այդպսին չէ հատկապես հիմա՝ վարչապետ դարձած լրագրող Նիկոլ Փաշինյանի օրոք. իշխանություններն անթաքույց ատելությամբ են լցված ընդդիմադիր ԶԼՄ-ների նկատմամբ՝ թիրախավորելով բոլոր նրանց, ովքեր փորձում են ասել ճշմարտությոնը:
Իշխանությունների կամ իշխանամերձ շրջանաների կողմից Հայ մամուլի օրվա կապակցությամբ հղված շնորհավորանքներն իրականոմ կեղծավոր են, քանի որ եթե արժևորվեր լրագրողի աշխատանքը, ամենաբարդ իրավիճակներում անգամ ուղիղ, շիտակ խոսք հնչեցնելը, ապա Հայաստանում այսօր այլ իրավիճակ կլիներ, չէր լինի այն համատարած խաբեությունն ու քաոսը, որոնց ճիրաններում խեղդեցին նաև Արցախը:
Հայաստանում լրագրության ոլորտում երկու տեսակ իրականություն կա. եթե իշխանամետ ես ու սիրում ես մարդկանց հրամցնել ՔՊ-ական թեզերը, ապա պատվելի ես ու առավել, իսկ եթե ջանում ես հանրության աչքերը բանալ ու պատմել ճշմարտությունը, «սև» ես ածուխից էլ առավել: Այլ կերպ ասած՝ սևերի ու սպիտակների բաժանարար գիծը վաղուց քաշվել է նաև ժուռնալիստիկայի ոլորտում, և դա մի դաժան իրականություն է, որից չես կարող փախչել:
Այս իմաստով ՔՊ-ական իշխանությունը շարունակում է Գասպարյան Վովայի հիմնած ավանդույթներն ու դրանք բարձրացնում նոր մակարդակի՝ ամեն անգամ հիշեցնելով իր իրական ծագումնաբանության մասին:
«Պտուղը ծառից հեռու չի ընկնում»…
Source: USAArmenia